Armia baranów, której przewodzi lew, jest silniejsza od armii lwów prowadzonej przez barana. Te słowa podobno wypowiedział Napoleon Bonaparte. Podobno, bo nie udało mi się w żaden sposób tego potwierdzić. W zasadzie to nie udało mi się znaleźć w sieci żadnego śladu kwestionującego jego autorstwo. Lubię ciekawe cytaty, jednak obawiam się ich, gdy padają na różnego rodzaju szkoleniach, wykładach i przy innych okazjach.
Moja obawa wynika z tego, że ludzie (zwłaszcza pseudo coachowie) wykorzystują cytaty do podpierania swojej wypowiedzi, czyniąc z niej tzw. dowód społecznej słuszności: no bo skoro to powiedział to ktoś taki mądry, ważny, z takimi osiągnięciami, to to musi być prawda… i nie zawsze tak jest.
Wrócę jednak do samego cytatu. Oczywiście, jeżeli popatrzymy na niego w kontekście własnego ego lub ego autora, to każdy z nas woli być przywódcą lwem niż baranem. Mało prawdopodobne, byśmy pomyśleli o sobie w kontekście bycia członkiem armii baranów czy armii lwów.
No to jaki jest ten lew? Okazuje się być społecznym dupkiem.
W zasadzie nie poluje, bo robią to lwice. Jak już poluje, to samotnie i nie dzieli się zdobyczą ze stadem. No chyba, że coś tam zostanie, jak sam nie da rady. Jego przywództwo w zasadzie wynika tylko z pozycji siły. Do czasu, aż znajdzie się silniejszy, który przejmie stado lwic i dotychczasowy przywódca będzie zmuszony odejść w samotności. Nowy przywódca stada przeważnie zabija potomstwo swojego poprzednika. Jego kadencja trwa około 3 lat, które spędza na jedzeniu, spaniu i kopulacji… no dobra, czasem musi się sprawdzić w walce, by obronić status quo.
Jeżeli popatrzeć na to z tej perspektywy to ja wolę by przewodziły lwice, nawet gdy mam być w armii baranów. Bo lwice potrafią działać zespołowo i jedzą ostatnie… i tu jest nawiązanie do inspirującego wykładu, który wygłosił Simon Sinek – Why Leaders Eat Last.
