Albo zrobić to na trochę krócej. Dzisiaj temat z pogranicza bezpieczeństwa, oczywiście związany, a jakże z dziećmi, czyli taki mały rodzinny lifehack.
Jeżeli jesteś rodzicem, to bez wątpienia jedną z bardziej przerażających myśli może być - zgubiłem swoje dziecko. Kiedyś, kiedyś, jak słyszałem w dużej galerii handlowej komunikat: "rodzice małego Stasia lat 5 proszeni są o podejście do punktu informacyjnego" niemal natychmiast pojawiała mi się w głowie ocena - co to za rodzice, że gubią swoje dziecko. Dzisiaj - będąc ojcem trójki bardzo żywych chłopaków i będąc jednocześnie tylko mężczyzną, a więc osobą z "upośledzoną" podzielnością uwagi - mogę sobie wyobrazić jak może do tego dojść i to nie koniecznie może być taka wielka wina "złego" opiekuna... ale odpukać w niemalowane jeszcze mam szczęście i mnie to nie spotkało. Nie mniej jednak sięgając głęboko w czeluście swojej pamięci, pamiętam też taką chwilę ze swojego dzieciństwa... kiedyś "zgubiłem" jako może trzy/cztero-latek swoją mamę... były to zupełnie inne czasy nie galeria, a supersam, nie dużo sklepów i ludzi, a kilka pustych regałów... nie mniej jednak jakimś cudem naprawdę to pamiętam.
Inny przykład takiej pamięci pochodzący z kolei od mojego, dziś ośmioletniego syna, który jako czterolatek został chwilkę sam w samochodzie... dosłownie chwilkę. Byłem przekonany, że wysiadł, zamknąłem drzwi auta i gdy sekundę później obróciłem się zdziwiony, że nie ma go za mną widziałem w szybie jego wielkie i zapłakane oczy - myślałem, że mnie tu zostawiłeś samego - powiedział. Do dziś mi to czasem "wypomina"... a więc pamięta.
I teraz jak tego typu sytuacja może wyglądać z innej strony: rozmawiając z kolegą Ratownikiem WOPR opowiedział mi, że bardzo często tego typu zdarzenia mają miejsce w lecie na plaży - i też się nie dziwię w krajobrazie koc-ingu i parawan-ingu sam czuję się zagubiony. Z tej perspektywy warto też poruszyć jeszcze inny aspekt tej sytuacji - ile czasu zajmuje ratownikom poszukiwanie rodziców - odciągając tym samym ich uwagę od pilnowania kąpiących. Dowiedziałem się też, że ostatnio na jednej z plaż co raz częściej, zamiast samemu prowadzić poszukiwania ratownicy proszą o pomoc Policję, która zgodnie z procedurami zabiera dziecko do izby dziecka... i rozpoczyna się działanie całej machiny administracyjnej, gdzie w skrajnej sytuacji mogę sobie wyobrazić skończyć się to może nawet sądem rodzinnym... ale zaraz gdzie tu dziecko jego trauma i już pewnie liczony w godzinach stres rodziców i dziecka. Dlatego bardzo dobrym rozwiązaniem jest przygotować na taką chwilę dziecko i siebie, bo dziś jestem tego pewien, że może się to zdarzyć każdemu. Z kolei fajnym pomysłem jest użycie do tego opasek na rękę z danymi kontaktowymi do rodziców.Ddzisiaj prawie każdy ma przy sobie telefon, a więc twój numer telefonu na opasce zdecydowane ułatwi odnaleźć zagubionego rodzica.
Naszym chłopakom sprawiliśmy fajne, użyłbym nawet określenia modne 🙂 silikonowe opaski - kupione przez portal aukcyjny - z wytłoczonym numerem telefonu do mamy i taty (koniecznie pamiętaj o kierunkowym - dodaniu +48 - bo za i granicą również może się przydać, a słowo mama jest zrozumiałe chyba w każdym języku).
Nasze małe "niezguby" od razu zaakceptowały opaski. Ważnym jest też kilkukrotne wytłumaczenie dziecku co ma na tej opasce i co z tą wiedzą ma zrobić gdyby tatuś - pierdoła się gdzieś zagubił.
Leave a comment